ساختار غشاهای نانوکامپوزیتی پلیمری مصرفی در تصفیه آب

در سال‌های اخیر، فناوری تولید و استفاده از غشا به عنوان روش کارآمدی برای تصفیه آب شناخته شده است. استفاده از فناوری غشا %53 از کل فرایندهای جهان برای تولید آب آشامیدنی را شامل می‌شود. آسانی بهره‌برداری، کاهش هزینه، نبود مواد شیمیایی و ظرفیت حذف زیاد از مزایای استفاده از غشا در تصفیه آب به‌شمار می‌رود. غشاهای جداکننده اصولا از نوع پلیمری هستند. غشاهای پلیمری در مقایسه با غشاهای معدنی، دارای انعطاف‌پذیری بیشتر، سازوکار ساده تشکیل حفره، هزینه کمتر و فضای کوچک­تری برای نصب هستند. پلیمرهایی همچون پلی‌وینیل ‌الکل، پلی‌استر ‌سولفون، پلی‌وینیلیدین فلوئورید و پلی‌وینیل‌ کلرید در تولید غشا به‌کار می‌روند. غشاهای پلیمری دارای معایب و کمبودهایی نیز هستند که با اصلاح سطحی با نانومواد می‌توان خواص آن­ها را بهبود بخشید. محدودیت عمده غشاهای پلیمری جداکننده، گرفتگی به‌دلیل آب‌گریزی آن­هاست. اصلاح غشاهای پلیمری با نانومواد فلزی و کربنی، به تولید غشاهای نانوکامپوزیتی با قابلیت ضدگرفتگی منجر می‌شود. نانومواد با آمیخته­سازی، پوشش­دهی سطح با غشای پلیمری، قابلیت گزینش­پذیری، نفوذپذیری، آب‌گریزی، پایداری گرمایی، مقاومت مکانیکی و خاصیت ضدباکتریایی را به آن منتقل می­کنند. در این مقاله گزارشی از ساختار و اصلاح غشاهای پلیمری با فلزاتی چون نقره، مس و تیتانیم دی‌اکسید و ترکیباتی همچون گرافن اکسید ارائه شده است.